.    .    .

دست ها را روی صورتم گذاشتم،

صبر کردم تا اشک ها سرد شد،

خشک شد،

رسوب شد؛

هر آنکس که دست ها را می دید،

می دانست زیر آنها چشمانی خیس است؛

اما هیچکس آنها را کنار نزد،

مباد چشم داشت کمکی باشد؛

وای که چه دل ها مرده اند!