.  .  .

هنر،

     داغ غربت انسان است

. . .

خدای من،

 ببین فتاده آفتاب،

                 نیمه جان،

                          به خاک آسمان.

خزان ز برگها،

             ستانده جان،

                        کجاست ماه عاشقان

.    .    .

دست ها را روی صورتم گذاشتم،

صبر کردم تا اشک ها سرد شد،

خشک شد،

رسوب شد؛

هر آنکس که دست ها را می دید،

می دانست زیر آنها چشمانی خیس است؛

اما هیچکس آنها را کنار نزد،

مباد چشم داشت کمکی باشد؛

وای که چه دل ها مرده اند!

.    .    .

این دل غمگین مرا ساقیا،جرعه پیاپی بده تو روز و شب

                              تا که زند مست و ملنگ و پریش،بر در میخانه ی تو روز و شب

   .   .   . 

    در روزگاری که آزادگانش سکوت کرده اند،اسیرانش را هیچ انتظار نیست،خواه

در بند دل باشند،یا در بند علم،یا در بند خویش.عجب روزگاری است!به شبی ماند  

که مهتابش،ترسان از آن که اسیران،در بند اربابانشان درش آرند،به ابرها پناه برده

 است.اسیران غافل از آنکه اربابانشان بی نور مهتاب سیاهی ای  بیش نیستند.در

 روزگاری که آزادگانش سکوت کرده اند،اسیرانش را انتظار ِ انتظار نیست

.  .   .

قدم بزن،

در خیابان بی کران زندگی

بی هوا

      بدون چتر

 نیک بنگری اگر

               ابرها به راه مانده اند

.   .    .

آخرمراپیاله ی عشقی نصیب نشد     ره سوی می و میخانه و طبیب نشد

.    .      .

این سرگذشت درد ناک انسان است

آن بیچاره ی آواره

که همیشه دویده است

و هرگاه ایستاد که ببیند چرا می دود

به جرم ندویدن محکومش کردند

و آنان که قاضی میدان شدند

خود نیز در این خط بسته می گردند

و هیچگاه راه جاده در پیش نگرفتند

وجاده همچنان منتظر است ....

.    .     .

چه هراسان،

                یاد من از صفحه ی مجال فکرها لغزید.

روزی از صفحات تقویم نیز،

                           رخت بر خواهم بست.

.   .   .

درد دل خویش چو گویم به تو        درد به دل می نهی و می روی

 جان من از اشک اگر گِل شود      پای به گِل می نهی و می روی